ZARYS HISTORYCZNY - Jak powstała miejscowość Lubowidz
Najstarsze, znane ślady osadnictwa pochodzą z okresu kultury pomorskiej (VII - II w p.n.e.).Napotkano tu przed II wojną światową cmentarzysko z grobami skrzynkowymi i urnami twarzowymi.
W znanych źródłach średniowiecznych nazwa wsi pojawia się w aktach inwentaryzacyjnych z r. 1437. Była to wieś na prawie polskim, która zamiast daniny naturalnej uiszczała roczny czynsz pieniężny. Zamieszkiwało ją 7 chłopów, którzy posiadali łącznie 14 włók ziemi (l włóka = 16,6 ha).
Nazwę tej miejscowości pisano różnie: Lubowiso (1437), Lubbowisso (1455), Laggewitz (1628), Laggewieso (1658), Lubonisso (częściej w XVI w.), Lugowitz (1566).
W roku 1455, mimo przekazania większości ziem dzisiejszego powiatu Lęborskiego przez Kazimierza Jagiellończyka w zastaw Eiykowi II księciu słupskiemu, wyłączono jednak zeń Lubowidz, Nową Wieś Lęborską, Kębłowo i młyn foluszowy w Lęborku. Z czasem jednak i ten teren staje się lennem książąt Pomorza Zachodniego.
Wydaje się jednak, że część Lubowidza przeszła w ręce szlachciców, bowiem w roku 1528 Mikołaj Wejher otrzymał tu w lenno 7 wfók. W roku 1566 wymienia się w Lubowidzu starostę (sołtysa) Tomskiego, a w roku 1658 mieszkał tu wolny sołtys (zwolniony od uiszczania daniny) oraz 7 chłopów. Wieś obejmowała wówczas 9 włók, nie posiadała lasu. Niemniej należały do niej też oba jeziora Lubowidzkie (łącznie 153 ha), a także rozległe przestrzenie łąkowe i bagienne. Te ostatnie, o powierzchni 170 mórg (l morga = 0,25532 ha) wykarczowano w roku 1779.
W roku 1784 był w Lubowidzu l wolny sołtys, 8 chłopów, 2 chałupników oraz l chata sołtysa (łącznie 17 dymów). W toku dziedziczenia gospodarstwa ulegały podziałom. Około 1911 roku było już tylko l pewne gospodarstwo chłopskie. Miejscowy kościół zbudowano w roku 1909. W roku 1911 Lubowidz był wsią w wójtostwie Nowa Wieś Lęborska i zamieszkiwało ją wtedy 772 mieszkańców.
Teren wokół wsi jest bogaty w znaleziska archeologiczne. Odkryto tu ślady człowieka z okresu neolitu (4200 1700 lat p.n.e.) z czasów kultury łużyckiej (1200 700 lat p.n.e.) oraz welbarskiej (O 350 rok n.e.). Najstarszy eksponat bursztynowy tych ziem zapisany został w literaturze jako kolia z paciorków bursztynowych wykopana w Lubowidzu,

SŁECTWO LUBOWIDZ

Do 1975 roku miejscowość administracyjnie należała do województwa gdańskiego, W latach 1975 – 1998 należała do województwa słupskiego. Natomiast od roku 1998 nadal przypisana jest administracyjnie do województwa pomorskiego.


Wieś ta należy do Gminy Nowa Wieś Lęborska. Położona przy starym, ruchliwym szlaku handlowym Gdańsk Szczecin nad pięknym Jeziorem, lubowidzkim, które jest miejscem wypoczynku wielu mieszkańców miasta Lęborka. Czysta woda, spokojna toń jeziora otoczonego pięknymi lasami przyciąga w pogodne dni spragnionych kąpieli i słońca, ale także miłośników żeglowania, windsurfingu, wędkarzy i kajakarzy.
Wyjeżdżając z Lęborka, w kierunku Gdańska, po prawej stronie drogi, jakby z zagłębienia wśród ciągnących się pokrytych lasami wzgórzy wystaje szpiczasta wieża wiejskiego kościółka w Lubowidzu. Malowniczo położona wioska skupiona wokół kościoła z lewej strony otoczona jest rozciągającym się w nieskończoność jeziorem, z drugiej zaś zielonymi lasami pokrywającymi rozliczne wzgórza
Licząca zaledwie 533 mieszkańców wioska to również ośrodek wczasowo-rekreacyjny dla mieszkańców pobliskiego Lęborka. Zatrzymując się w niej , przymykając na chwilę oczy, wsłuchując w niezwykle silne uderzenia fal jeziora odnosi się wrażenie, jak byłoby się gdzieś na wydmach nad samym Bałtykiem. Stromo, niemal pionowo wznoszący się po prawej stronie brzeg, a w jego tle gdzieś z głębi wyrastające wzgórza dodają okolicy niezwykłego uroku, bogate zaś w zasoby rybne jezioro zapełniało dawniej liczne stragany na lęborskim targowisku.